1 درآمد از درِ من دوش هاتفی سر مست صبوحیانه گرفته صراحی یی در دست

2 دلِ ضعیف من اوّل چو واله ای مدهوش ز هول و هیبت آن امتحان ز جای بجست

3 سجود کردم و چندان به خاک غلتیدم که هم چو خاک شدم پیشِ آستانش پست

4 نهفته زمزمه یی خوش به زیرِ لب می کرد به چشمِ من زبر جامه خواب من بنشست

5 غذایِ روح فرو ریخت در پیاله و گفت همین بود چه دگر نوش کن شراب الست

6 به دوست کامی جامی دو بر سرم پیمود از آن سپس که به الزام توبه ام بشکست

7 نهاد بر دلِ من دست و گفت با خویش آی که با تو مارا صد گونه مصلحت ها هست

8 دگر به کون و مکان هیچ التفات مکن ز غیر ما ببُرد هر که او به ما پیوست

9 معیّن است و مبرهن که هر وجود که او به ما رسید ز حالاتِ مستعار برست

10 نزاریا به تولّایِ ما تبّرا کن ز کاینات و دگر خود مباش و خود مپرست

11 اگر وساوسِ شیطان گذر کند باید سبک به قوّت لاحول راهِ دیو ببست