ای با رخت انوار مه و خور همه هیچ از جامی رباعی 31

1 ضعف پیری قوت طبعم شکست راه فکرت بر ضمیر من ببست

2 در دلم فهم سخندانی نماند بر لبم حرف سخنرانی نماند

1 اینکه گفتم حال فرزند نکوست کش به اصل خویش پیوند نکوست

2 آن که باشد بد سگال و بد سرشت در سرشت او هزاران خوی زشت

1 دید مجنون را یکی صحرا نورد در میان بادیه بنشسته فرد

2 ساخته بر ریگ ز انگشتان قلم می زند حرفی به دست خود رقم