ای نفس چو کشت عمر در خوشه از مجد همگر رباعی 157

1 ای نفس چو کشت عمر در خوشه نشست جان از مدد نشاط بی توشه نشست

2 در گوشه عافیت نشین باقی عمر کآنکس ز میان رست که در گوشه نشست