ای کاوردت ز نطفه‌ای از مشتاق اصفهانی رباعی 140

1 کنم دایم ز غیرت پاسبانی پاسبانش را که نگذارم اگر خواهد ببوسد آستانش را

2 جدا ز آن شاخ گل گردد دلم هر لحظه بر شاخی چو نو پرواز مرغی کو کند گم آشیانش را

1 یک گل بساحت چمن و طرف باغ نیست کز غیرت عذار تو چون لاله داغ نیست

2 دارم ز ساغر تهی فقر سر خوشی مستم ز باده‌ای که مرا در ایاغ نیست

1 آنکه درمان دل خسته عالم با اوست رفت و داغم بجگر ماند که مرهم با اوست

2 نه بزرگیست به دولت که سلیمان نشود دیو هرچند که روزی دو سه خاتم با اوست