ای کاوردت ز نطفه‌ای ایزد پاک از مشتاق رباعی 140

1 از جسم بکوی یار جان رفت مرغی ز قفس به آشیان رفت

2 از رفتن همرهان صد افسوس تنها ماندیم و کاروان رفت

1 تو را فلک بمن ایماه مهربان نگذاشت چراغ کلبه من بودی آسمان نگذاشت

2 چه از بهار خود آن شاخ گل بگلشن دید که شد خزان و بر آن مرغی آشیان نگذاشت

1 سازوبرگ طرب از ساغر و مینا نشود شاهدی تا نبود عیش مهیا نشود

2 بی‌تو از سیل سرشکی که به مژگان دارم نیست در عهد من آنشهر که صحرا نشود