نوشیم شربتی که شکرها درو از عرفی شیرازی غزل 79

1 نوشیم شربتی که شکرها درو گم است داریم عزلتی که سفرها درو گم است

2 صد روشنی است در تتق تیره روزنم فیروز شام من که سحرها درو گم است

3 در طبع صد کرشمه و تحریک جلوه نیست این نخل خشک بین که ثمرها درو گم است

4 طالع ببین که بر اثر یاس می رود این ناله ی حزین که اثرها درو گم است

5 خیز ای شمال بخت که زورق برون بریم زین موج خیز فتنه که سرها درو گم است

6 کی مرد ماست هر که نهد داغ بر جگر داغی است داغ ما که جگرها درو گم است

7 عرفی به عیب دوستی ار شهره ای چه غم عیب است دوستی که هنرها درو گم است