آرزوهاست در دلت پنهان از همام تبریزی مثنوی 12

1 آرزوهاست در دلت پنهان انها من سلاسل الشیطان

2 که به دوزخ بدان کشند تو را ان تکن منکر فسوف تری

3 دل به دنیا چو مشتغل گردد جوهرش تیره تر ز گل گردد

4 دل که می گردد از هوا خالی از محبت می شود حالی

5 دل که می‌گردد اندرو گله‌ای دل مخوانش که هست مزبله‌ای

6 کوه اندوه می‌نهی بر دل تا کنی قطعه‌ای زمین حاصل

7 دل که معشوق او مدر باشد آن دل از عشق بی‌خبر باشد

8 سیم کان روغن چراغ دل است زر که آب روان باغ دل است

9 هرکه این هردو را کند حاصل روشن و تازه باشد او را دل

10 لیک شرح دل عوام است این وصف انسان ناتمام است این

11 هرکه از آفتاب نور الله دل و جانش منور است چو ماه

12 در پی سیم و زر کجا پوید روشنایی ز نور حق جوید

13 حرص و دل هردو در یکی سینه روی زنگی‌ست پیش آیینه