بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به از قاآنی غزل 49

1 بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به تیرم بکن آنچه می‌توانی که من از تو ناگزیرم

2 همه شرط عاشق آنست که کام دوست جوید بکن ار کنی قبولم، ببر ار بری اسیرم

3 سر من فرو نیاید به کمند پهلوانان تو کنی به تار مویی همه روزه دستگیرم

4 نظر ار ز دوست پوشم که برون رود ز چشمم به چه اقتدار گویم که برون شو از ضمیرم

5 ز جهان کناره کردم که تو در کنارم آیی مگر ای جوان رهانی ز غم جهان پیرم

6 تو به راه باد گویا سر زلف خود گشودی که ز مغز جای عطسه همه می‌جهد عبیرم

7 طلب از خدای کردم که بمیرم ار نیایی تو نیامدی و ترسم که درین طلب بمیرم

8 مگرم نظر بدوزی به خدنگ جور ورنه همه تا حیات دارم نظر از تو برنگیرم

9 به هوای مهر محمود چو ذره در نشاطم که چو آفتاب روزی به فلک برد امیرم