1 دوش میگفت کسی گفت فلان خواجه مرا که فلان از پی جاه و خطر و مسکن ماست

2 گفتم ار باز ببینیش بگو کای خواجه مال و جاهت چه بود خون تو در گردن ماست

3 خواجه هشدار و میندیش و میاسا که فلان با چنین بی زر و سیمی چه غم از دشمن ماست

4 زر و سیمی که بدان جیب و دل آراسته ای مشت گردیست که بر خواسته از دامن ماست

5 خرمنی چند گر از زرع ضعیفان داری حاصل هر دو جهان خوشه ای از خرمن ماست

6 جامه و فرش نوت قدر بیفزود ولی اطلس عرش برین کهنه لباس تن ماست

7 چه دگر بر فرس و استر خود رشک بری کاشهب چرخ روان بر اثر توسن ماست

8 راست تر خواهی ازین خواجه مرا با تو چه کار آنچه در وهم تو گلزار تو شد گلخن ماست