مکن ای دوست ملامت من سودایی از همام تبریزی غزل 7

1 مکن ای دوست ملامت من سودایی را که تو روزی نکشیدی غم تنهایی را

2 صبرم از دوست مفرمای که هرگز با هم اتفاقی نبود عشق و شکیبایی را

3 مطلب دانش از آن کس که بر آب دیده شسته باشد ورق دفتر دانایی را

4 دیده خون گشت ز دیدار نگارم محروم بهر خوبان بکشم منت بینایی را

5 ننگرد مردم چشمم به جمالی دیگر کاعتباری نبود مردم هر جایی را

6 گر زبانم نکند یاد تو خاموشی به عاشقم بهر سخن‌های تو گویایی را

7 آفریده‌ست تو را بهر بهشت آرایی چون گل و لاله و نرگس چمن آرایی را

8 روی‌ها را همه دارند ز زیبایی دوست دوست دارم سبب روی تو زیبایی را

9 چون نظر کرد به چشم و سر زلف تو همام یافت مستی و پریشانی و شیدایی را