دانی که چرا زنند از باباافضل کاشانی رباعی 95

1 با یاد جلال در بیابان رفتیم وز عالم تن به عالم جان رفتیم

2 عمری شب و روز در تفکر بودیم سرگشته برآمدیم و حیران رفتیم

1 با یک سر موی تو اگر پیوند است بر پای دلت هر سر مویی بند است

2 گفتی که رهی دراز دارم در پیش از خود به خود آی، دوست بین تا چند است

1 درویش کسی بود که نامش نبود گامی که نهد مراد و کامش نبود

2 در آتش فقر اگر بسوزد شب و روز هرگز طمع پخته و خامش نبود