روی ننمایی، نباشد تا رخت از سلیم تهرانی غزل 889

1 روی ننمایی، نباشد تا رخت پرداخته چند چون آیینه می نازی به حسن ساخته

2 وعده اش با دیگران، وز انتظار او مرا خشک شد همچون صراحی، گردن افراخته

3 لذت زخم کهن را مرهم ای دل از تو برد فکر تیر تازه ای کن چون حریف باخته

4 در سر کوی مغان، طفلی که آید در وجود خاتم جم آورد با خود چو طوق فاخته

5 بی شکستی نیست یک مو در سراپایم سلیم عشق، پنداری مرا از آسمان انداخته