دردمندان تو اندیشه از عمادالدین نسیمی غزل 127

1 دردمندان تو اندیشه درمان نکنند مستمندان غمت فکر سر و جان نکنند

2 زمره ای را که بود خاک درت آب حیات چون سکندر طلب چشمه حیوان نکنند

3 پیش چشم تو بمیرم که غرامت باشد جان اگر صرف چنین گوشه نشینان نکنند

4 سفر کعبه کویت چو کنند اهل صفا حذر از بادیه و خار مغیلان نکنند

5 بوی جمعیت از آن حلقه نیاید که در او ذکر آن سلسله زلف پریشان نکنند

6 پیش روی تو کنم سجده که ارباب یقین قبله جز روی تو، ای قبله ایمان نکنند

7 مفلسان حرم کوی تو از حشمت و جاه چون نسیمی هوس ملک سلیمان نکنند