جان را به جای جانی جای تو از همام تبریزی غزل 56

1 جان را به جای جانی جای تو کس نگیرد مهر تو زنده ماند روزی که تن بمیرد

2 هر درد را علاجی بنوشته‌اند یارا دردی که هست ما را درمان نمی‌پذیرد

3 ای دوستان ملامت کمتر کنید ما را با خستگان هجران افسانه درنگیرد

4 پروانه چون بسوزد آخر خلاص یابد بیچاره آن که دایم می‌سوزد و نمیرد

5 گفتم مگر صبوری کار همام باشد دل را به هیچ وجهی زان رخ نمی‌گزیرد