خرد را عجب آید از از ملک‌الشعرا بهار قصیده 104

1 خرد را عجب آید از این نبید وز آنکو به نبیدش دل آرمید

2 می از تن بزداید توان و هوش فراوان ضرر است اندرین نبید

3 در آغاز، عروسی بود نکو به فرجام‌، عجوزی شود پلید

4 خدایی که به خیر آفرید خلق شرانگیزتر از می نیافرید

5 بسا سرو بلندا که کرد پست بسا جان گرامی که بشکرید

6 بسا مرد شریفا که می بخورد پلیدی به جهان درپراکنید