تا توانی هیچ درمانم مکن از عراقی غزل 217

1 تا توانی هیچ درمانم مکن هیچ گونه چارهٔ جانم مکن

2 رنج من می‌بین و فریادم مرس درد من می‌بین و درمانم مکن

3 جز به دشنام و جفا نامم مبر جز به درد و غصه فرمانم مکن

4 گر نخواهی کشتنم از تیغ غم مبتلای درد هجرانم مکن

5 ور بر آن عزمی که ریزی خون من جز به تیغ خویش قربانم مکن

6 از من مسکین به هر جرمی مرنج پس به هر جرمی مرنجانم، مکن

7 گر گناهی کردم از من عفو کن ور خطایی رفت تاوانم مکن

8 تا عراقی ماند در درد فراق درد با من گوی و درمانم مکن