از دل نرود شوق جمالت بیرون از عبید زاکانی رباعی 47

1 ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد جز آستانهٔ او آشیانه نتوان کرد

2 کسی که کعبهٔ جان دید بی‌گمان داند که سجده‌گاه جز آن آستانه نتوان کرد

1 سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت عتاب او چو جفای فلک ز حد بگذشت

2 لطافت لب و دندان و مستی چشمش چو می پرستی ما یک به یک ز حد بگذشت

1 یارب از کرده به لطف تو پناه آوردیم به امید کرمت روی به راه آوردیم

2 بر سر نفس بدآموز که شیطان رهست از ندامت حشر از تو به سپاه آوردیم