تحفهٔ مرهم نگیرد سینهٔ از عرفی شیرازی غزل 24

1 تحفهٔ مرهم نگیرد سینهٔ افکار ما سایهٔ گل برنتابد گوشهٔ دستار ما

2 باعثی دارد رواج، سبحه کو، تزویر کو تا ببندد صد گره بر رشتهٔ زنار ما

3 ما لب آلوده بهر توبه بگشاییم، لیک بانگ عصیان می‌زند ناقوس استغفار ما

4 آتش‌افروز تب هجریم و هرگز کس ندید جوش تبخال شفاعت بر لب زنهار ما

5 مرحبا ای چاره، آسان می‌گشایی کار خلق ناخنی بس تیز داری رخنه‌ای در کار ما

6 ساکن میخانهٔ ما باش عرفی زان که نیست چشمهٔ نور و صفا در سایهٔ دیوار ما