تا هست غم خودت از اوحدالدین کرمانی رباعی 112

1 پروانگکی به پیش شمعی بپرید در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

2 جان داد به شکرانه در آن حجره خزید بی جان دادن کسی به جانان نرسید

1 امروز بده بدان جهانی که به است بستان سبکی را به گرانی که به است

2 ملکی که به یک نفس مشوّش گردد درویشی از آن ملک ندانی که به است

1 جز آتش عشق رنگ دل نزداید جز در غم تو عشق طرب نفزاید

2 در عشق تو دل دلیر و ثابت باید یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

1 او را زدرون خانه دردی باید کز قصّه شنیدن این گهر نگشاید

2 در خانه اگر تو را بود چشمهٔ آب به از رودی که از آن زجایی آید

1 هرگز به وصال چون تو یاری برسم بیرون زغمت به هیچ کاری برسم

2 زین سان که منم میان دریای فراق هرگز بینی تا به کناری برسم