در ظلم به قول هیچ از باباافضل کاشانی رباعی 137

1 ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه وز مرگ چه ترسی، چو درخت از تیشه

2 گر زانکه به ناخوشی برندت زینجا خوش باش که رستی ز هزار اندیشه

1 ای لطف تو در کمال بالای همه وی ذات تو از علوم دانای همه

2 بینی بد و نیک و همه پیدا و نهان چون دیدهٔ صنع توست بینای همه

1 آن کیست که آگاه ز حسن و خرد است آسوده ز کفر و دین و از نیک و بد است

2 کارش نه چو جسم و نفس داد و ستد است آگاه بدو عقل و خود آگه به خود است