در ظلم به قول هیچ از باباافضل کاشانی رباعی 137

1 هستی تو سزای این و صد چندین رنج تا با تو که گفت کاین همه بر خود سنج

2 از خوردن و خواستن بر آسا و بباش و آرام گزین که خفته ای بر سر گنج

1 آن کس که درون سینه را دل پنداشت گامی دو نرفته، جمله را حاصل پنداشت

2 علم و ورع و زهد و تمنا و طلب این جمله رهند، خواجه منزل پنداشت

1 سرگشتهٔ تو عقل بسی خواهد بود بی آن که به تو دسترسی خواهد بود

2 زین تیره مغاک، دستگیر دل من هم نور تو باشد، ار کسی خواهد بود