1 به دل زمن بحلی گر به جان طمع نکنی ولی اگر تو توی جان و دل ز بُن بکنی

2 ترا نخست دل آرامِ خود گمان بردم یقین چو می نگرم خود هلاکِ جانِ منی

3 به طیره می روی ار بی وفات میخوانم چرا چنین ز حدیثِ درست می شکنی

4 یکی نصیحت یارانه بشنوی از من به حسن غرّه نباشی گر اعتماد کنی

5 دگر به خانقهِ صوفیان مرو به سماع که بس نماند که بنیاد زهد بر فکنی

6 اگر چه راحت جانی و نور دیده ولیک به یک حساب عذاب دلی و رنج تنی

7 که راست چون تو پری زاده ای ولیک دریغ که همنشین گروهی بتر ز اهرمنی

8 دگر تحمل هجران نمی توانم کرد ز ناتوانی و بیچارگی و ممتحنی

9 نزاریا پس دیوار عاقبت بنشین بر آن قرار که دیگر در بلا نزنی

10 نگفتمت که مده دل به خوب رویان بیش اگر چنان که نه در قصد جان خویشتنی