دوشم ندا رسید ز درگاه‌کبریا از قاآنی قصیده 1

1 دوشم ندا رسید ز درگاه‌کبریا کای بنده‌کبر بهتر ازین عجز با ریا

2 خوانی مرا خبیر و خلاف تو آشکار دانی مرا بصیر و نفاق تو برملا

3 گر دانیم بصیر چرا می‌کنی‌گنه ور خوانیم خبیر چرا می‌کنی خطا

4 ماگر عطاکنیم چه خدمت‌کنی به خلق خلق ارکرم‌کنند چه منت بری ز ما

5 ماییم خالق تو چو حاصل شود تعب خلقند خواجهٔ تو چو واصل شود عطا

6 اجرای من خوری وکنی خدمت امیر روزی من بری وکشی منت‌کیا

7 گه چون عسس مدارت از خون بی‌کسان گه چون مگس قرارت بر خوان اغنیا

8 گاهی چوکرم پیله‌کشی طیلسان به سر گاهی ز روی حیله‌کنی پیرهن قبا

9 یعنی به جذبه‌ایم نه شوریده از جنون یعنی به خلسه‌ایم نه پیچیده در ردا

10 تاکی شود به رهگذر جرم ره سپر تاکی‌کنی به معذرت جبر اکتفا

11 گویی‌که جبر باشد و باکت نه ازگنه دانی‌که جرم داری و شرمت نه از خدا

12 آخر صلاح را نبود فخر بر فجور آخر نکاح را نبود فرق از زنا

13 مقتول را ز قاتل باطل بود قصاص مظلوم را ز ظالم لازم بود جفا

14 کس‌گفت رنگها همه در خامهٔ قدر کس‌گفت ننگها همه در نامهٔ قضا

15 درگردش است لعبت و لعاب درکمین در جنبش است خامه و نقاش در قفا

16 میغست در تصاعد و قلاب آفتاب کاهست در تحرک و جذاب‌کهربا

17 دیو از برای آنکه به خویشت شود دلیل نفس از برای آنکه زکیشت‌کند جدا

18 آن از طریق شرع‌کند با تو دوستی وین در لباس زهد شود با تو آشنا

19 آن نرم نرم شبههٔ باطل‌کند بیان وین خند خند نکتهٔ ناحق‌کند ادا

20 آن طعنه‌گوکه یاوری دین ذوالمنن وین خنده زن‌که پیروی شرع مصطفا

21 گر جز قبول ملت اجدادکو دلیل ور جز وثوق عادت اسلاف‌کوگوا

22 این‌گویدت همی به تجاهل‌که حق‌کدام‌؟ وین راندت همی به تعرص‌که رب‌کجا؟

23 این دزدکاروان و تو مسکین‌کاروان آن رند و اوستا و تو نادان روستا

24 آن آردت ز مسلک توحید منصرف وین آردت به مهلک تزویر رهنما

25 تو در میانه هایم و حیران و تن‌زده آکنده از سفاهت و آموده از عما

26 بر دیدهٔ خلوص تو حاجب شود هوس بر آتش نفاق تو دامن زند هوا

27 سازد ترا به شرک خفی دیو ممتحن آرد ترا به‌کفر جلی‌نفس مبتلا

28 نفس تراکسالت اصلی شود معین طبع ترا جهالت فطری شود غطا

29 گویی‌گه صلوه‌که شرعست ناپسند رانی‌گه زکوه‌که دین است ناروا

30 تا رفته رفته دغدغهٔ دل شود قوی تا لمحه لمحه تقویت دل‌کند قوا

31 گویی به‌خودکه‌رب ز چه‌رفتست‌درحجاب رانی‌به دل‌که حق ز چه ماندست در خفا

32 گر زانکه هست‌، حکمت پنهان شدن‌کدام ور زانکه نیست پیرو فرمان شدن چرا

33 تا چند مکر و دغدغه‌ای دیو زشت‌خو تا چندکفر و سفسطه‌ای مست ژاژخا

34 بر بود من دلیل بس این چرخ‌گردگرد بر ذات من‌گواه بس این دیر دیرپا

35 کوبنده‌یی بباید تا دف‌کند خروش گوینده‌یی بباید تاکه‌کند صدا

36 سریست زیر پرده‌که می‌پوید آسمان آبیست زیر پره‌که می‌گردد آسیا

37 بی‌نوبهارگل نشود بوستان فروز بی‌کردگارکه نشود آسمان گرا

38 شاه ار ترا به تخت منقش دهد جواز میر ار ترا به‌کاخ مقرنس زند صلا

39 مدحت‌کنی نخست به نقاش آن سریر تحسین‌کنی درست به معمار آن بنا

40 گویی به‌کلک صنعت نقاش‌آفرین رانی به دست قدرت معمار مرحبا

41 آخر چگونه‌کوه بدان شوکت و شکوه آخر چگونه چرخ بدین رفعت و علا

42 بی‌قادری به وادی هستی نهد قدم بی‌صانعی به عرصهٔ امکان زند لوا

43 آخر چگونه عرش بدین پایه و شرف آخر چگونه مهر بدین مایه و بها

44 بی‌آمری بسیط جهان را شود محیط بی‌خالقی فضای‌زمین را دهد ضیا

45 اسباب فرش من چه‌کم ازکاخ پادشه آیات عرش من چه‌کم از عرش پادشا

46 با این‌گنه امید تفضل بودگنه با این خطا خیال ترحم بود خطا

47 الا به یمن طاعت برهان حق علی الا به عون مدحت سلطان دین رضا

48 اصل‌کرم ولی نعم قاید امم کهف وری امام هدی آیت تقا

49 سطح حیات‌، خط بقا، نقطهٔ وجود قطب نجات‌،قوس صفا، مرکز وفا

50 نفس بسیط‌، عقل مجرد، روان صرف مصباح فیض راح روان روح اتقیا

51 مصداق لوح‌، معنی نون، مظهر قلم نور ازل چراغ ابد مشعل بقا

52 منهاج عدل تاج شریعت رواج دین مفتاح صنع درج سخن‌گوهر سخا

53 فیض نخست‌ صادراول ظهورحق مرآت وحی رایت دین آیت هدا

54 معنی باء بسمله‌، مسند نشین‌کن مصداق نفس‌کامله عزلت‌گزین لا

55 گر حکم او به جنبش غبرا دهد مثال ور رای او به رامش‌گردون دهد رضا

56 راند قضا پیاپی کاجراست ای قدر گوید قدر دمادم‌کامضاست ای قضا

57 پاینده دولتیست‌بدو جستن انتساب فرخنده نعمتیست بدوکردن اقتدا

58 بیمی‌که با حمایت او بهترین ملک سلطان به یک تعرض اوکمترین‌گدا

59 عکسی ز لوح حکمت او هرچه در زمین نقشی زکلک قدرت او هرچه در سما

60 گر پرسد از خدای‌که یارب‌کراست حق الحق فیک منک الیک آیدش ندا

61 ارواح‌‌انبیا همه بر خاک او مقیم اشباح اولیا همه در راه‌او فدا

62 با نسبت وجود شریف تو ممکنات ای ممکنات را به وجود تو التجا

63 خورشید وسایه، روز و چراغ آفتاب وشمع دریاو قطره‌، درو خزف برد و بوریا

64 اصل‌وطفیل‌، شخص وشبه‌، قصدوامتحان بود و نبود، ذات و صفت عین و اقتضا

65 فیاض وفیض‌، علت و معلول‌، نور و ظل نقاش و نقش‌،‌کاتب و خط‌، بانی و بنا

66 معنی ولفظ‌، مصدر ومشتق مفاد و حرف عین و اثر عیان و خبر، صدق و افترا

67 بالله من قلاک بصیرا فقد هلک تالله من اتاک خبیراً فقد نجا

68 ذات تو سرفراز به تمجید ذوالمنن نفس تو بی‌نیاز ز تقدیس اصفیا

69 ازگوهر تو عالم ایجاد را شرف از هستی تو دوحهٔ ابداع را نما

70 در پیشگاه امر تو بی‌گفت و بی‌شنود درکارگاه نهی تو بی‌چون و بی‌چرا

71 اضداد بی مسالمه با یکدگر قرین ابعاد بی‌منازعه از یکدگر جدا

72 اخلاف راشدین توگنجینهٔ شرف اسلاف ماجدین تو آیینهٔ صفا

73 یکسر به‌کارگاه هدایت‌گشاده دست یکسر به بارگاه امامت نهاده پا

74 در پردهٔ ولایت عظمی نهفته رو بر مسند خلاقت‌کبری‌گزیده جا

75 نفس تو بوستانی معطور و دلنشین ذات توگلستانی مطبوع و جان‌فزا

76 نورسته لاله‌ایست از آن بوستان ادب نشکفته غنچه‌ایست از آن‌گلستان حیا

77 غمگین‌شودبه‌هرچه‌توغمگین‌شوی‌رسول شادان شود به هرچه تو شادان شوی خدا

78 خورشیدگر نه‌کور شد از شرم رای تو دارد چرا ز خط شعاعی به‌کف عصا

79 شرعی‌که بر ولای تو حایل شود دغل وحیی‌که بی‌رضای تو نازل شود دغا

80 هر نیش‌کز خلیل تو نوشیست دلنشین هر نوش‌کز عدوی تو نیشیست جانگزا

81 مهر ترا ثواب مخلد بود ثمر قهر ترا عذاب مؤبد بود جزا

82 آنجاکه‌ قدرتست اثر نیست از جهت آنجاکه صدر تست خبر نیست از فضا

83 با شوکت تو چرخ اسیریست منحنی با همت تو مهر فقیریست بینوا

84 خرم بهشت اگر تو برو نگذری جحیم رخشان سهیل اگر تو برو ننگری سها

85 از فر هستی تو بود عقل را فروغ از نورگوهر تو بود نفس را بها

86 درکارگاه امر تویی میر پیش بین در بارگاه ملک تویی شاه پیشوا

87 بی‌رخصت تو لاله نمی‌روید از زمین بی‌خواهش تو ژاله نمی‌بارد از هوا

88 گویا شود جماد اگرگوییش بگو پویا شود نبات اگرگوییش بیا

89 مردود پیشگاه تو مردودکاینات مقبول بارگاه تو مقبول ماسوا

90 مستوثق ولای تو نندیشد از اجل مستظهر و داد تو نگریزد از فنا

91 در مکتب‌کمال تو خردی بود خرد از دفتر نوال تو جزوی بود بقا

92 جسم ترا به مسند ناسوت مستقر روح ترا ز بالش لاهوت متکا

93 گنجی‌که بد سگال تو بخشدکم از خزف رنجی‌که نیکخواه تو خواهد به از شفا

94 حب توگر عدوست به جان می‌خرم عدو مهر توگر بلاست به دل می‌برم بلا

95 خاری‌که از خلیل تو می‌خوانمش رطب دردی‌که از حبیب تو می‌دانمش دوا

96 دل با توگر دو روست ز دل می‌برم امید جان با توگر عدوست ز جان می‌کنم ابا

97 خوفی‌که از دیار تو باشد به از امان فقری‌که در جوار تو باشد به از غنا

98 بیمم نه با وداد تو از آتش حجیم باکم نه با ولای تو از شورش جزا

99 در روز حشر جوشن جان سازم آن وداد در وقت نشر نشرت تن سازم آن ولا

100 قاآنیا اگرچه دعا و ثنای شاه این دیو را اذی بود آن روح را غذا

101 زان بر فراز عرش سرافیل را سرور زین بر فرود فرش عزازیل را عزا

102 لیکن ترا مجال بیان نیست در درود لیکن ترا قبول سخن نیست در ثنا

103 دشت دعا وسیع و سمند تو ناتوان بام ثنا رفیع وکمند تو نارسا

104 زین بیش بر طبق چه نهی جنس ناپسند زین بیش بر محک چه زنی نقد ناروا

105 این عرصه‌ایست صعب بدو بر منه قدم وین لجه‌ایست ژرف بدو بر مکن شنا

106 گیرم‌که درکلام تو تأثیرکیمیاست دانا به‌کان زر نکند عرض‌کیمیا

107 گیرم‌که عنبرین سخنت نافهٔ ختاست کس نافه ارمغان نبرد جانب ختا

108 ختلان و خنگ چاچ وکمان‌، روم و پرنیان توران و تیر مصر و شکر هند و توتیا

109 کرمان و زیره بصره و خرما بدخش و لعل عمان و در حدیقه وگل جنت وگیا

110 گر رایت از مدیح شناسایی است و بس خود را شناس تا نکنی مدح ناسزا

111 ور مقصد از دعا طلبت نیل مدعاست خود را دعاکن از پی تحصیل مدعا

112 شه، را هر آنچه باید و شاید مقرر است بی‌سنت ستایش و بی‌منت دعا

113 آن را که افتخار دعا و ثنا بدوست ناید ثنا ستوده و نبود دعا روا

114 یا‌رب به پادشاه رسل ماه هاشمی یارب به رهنمای سبل شاه لافتی

115 یار‌ب به زهد سلمان آن پیر پارسی یارب به صدق بوذر آن میر پارسا

116 یارب به اشک دیدهٔ‌گریان فاطمه یارب بسوز سینهٔ بریان مجتبی

117 یارب به اشک چشم اسیران ماریه‌ یارب به خون خلق شهیدان‌کربلا

118 یارب به آفتاب امامت علی‌که هست مفتاح آفرینش‌ و مصباح اهتدا

119 یارب به نور بینش‌ باقرکه پرتویست از علم او ظهورکرامات اولیا

120 یارب به فر مذهب جعفرکه جلوه‌ایست از صدق او شهود مقامات اوصیا

121 یارب به جاه موسی‌کاظم‌که بوقبیس با علم او به پویه سبق برده از صبا

122 یارب به پادشاه خراسان‌کش آسمان هر دم‌کند سجودکه روحی لک الفدا

123 یارب به جود عام محمدکه‌کرده‌اند تعویذ جان ز حرز جواد وی انبیا

124 یا‌رب به مهر برج نقاوت نقی‌که یافت هجده هزار عالم ازو نزهت و نوا

125 یارب به نور دعوت حسن حسن‌که هست هستی او حقیقت جام جهان‌نما

126 یارب به نور حجت قائم‌که تا قیام قائم به اوست قائمهٔ عرش‌کبریا

127 فضلی‌که از شداید برزخ شوم خلاصت رحمی‌که از مهالک دوزخ شوم رها

128 برهانم از و‌ساوس این نفس دون‌پرست دریابم ازکشاکش این طبع خود ستا

129 چندم به‌کارگاه طلب نفس‌ در تعب چندم به بارگاه فنا روح در عنا

130 مگذار بیژنم را در قعر تیره چه مپسند‌‌ بهمنم را درکام اژدها

131 ادعوک راجیاً و انادیک فاستجب یا من یجیب دعوه داع اذا دعا

132 فاستغفری لذنبک با نفس و اهتدی بالله ان ربک یهدی لمن یشا