دانی مرا به توبه از حکیم نزاری قهستانی غزل 301

1 دانی مرا به توبه چرا التفات نیست زیرا که روی توبه ما در ثبات نیست

2 در آتش فراغ اگر می نمیخورم تسکین التهاب به آب فرات نیست

3 گو گرد راز آتش باکو شنیده ای کز سوختن به غربت قلزم نجات نیست

4 دودی سیه به جای نفس میرود ز حلق عهد فراق و مدت هجران حیات نیست

5 با شاهدان مجالست و توبه برقرار این خود حکایتی است که در ممکنات نیست

6 در صحبت رنود خرابات و متّقی چیزی طمع مدار که در کاینات نیست

7 با شاهدان کوی خرابات های و هوی زین بت پرست حاجت عزّی و لات نیست

8 مایل به روح و راح چو حاجی به کعبه ایم این جا مجال شرح و محل صفات نیست

9 آنجا که پرتو حسنات مهیمن است ماهیّتی ز مظلمه ی سیئات نیست

10 ماییم و پای خنب نزاری و دست دوست از ما ببر اگر سر پیوند مات نیست

11 تن در زفان خلق ده و ترک توبه کن ممکن نمیشود سر این قصه هات نیست