دلدار نمی دهد مرا کام شبی از ملک خاتون رباعی 320

1 همیشه میل نگارم بود به سوی جفا نه مهر در دل سنگین او بود نه وفا

2 نه میل خاطر یاران نه شرم در دیده ترحّمی نه در آن دل بود نه ترس خدا

1 اوصاف تو کردیم همه ورد زبان را بر مهر تو کردیم سراسر دل و جان را

2 از دیده مرا آب روانست ز مهرت هم در سر مهر تو کنم روح و روان را

1 صنما سنگ دلا سرو قدا مه رویا دلبرا حور وشا لاله رخا گل بویا

2 شیوه از چشم تو آموخت مگر نرگس مست روشنی از تو ربودست مه و خور گویا