جنون گسسته بدانسان کمند از فروغی بسطامی غزل 347

1 جنون گسسته بدانسان کمند تدبیرم که از سلاسل تو مستحق زنجیرم

2 ز نور حسن تو چشم و چراغ خورشیدم ز فر عشق تو فرمانروای تقدیرم

3 ز سحر چشم تو شاهین پنجهٔ شاهم ز بند زلف تو زنجیر گردن شیرم

4 چنان به جلوه درآمد جمال صورت تو که از کمال تحیر مثال تصویرم

5 نشسته‌ام به سر راه آرزو عمری که ابروی تو نشاند به زیر شمشیرم

6 کنون که دست تظلم زدم به دامانت عنان کشیدی و بستی زبان تقریرم

7 ز فرق تا قدم از سوز عشق ناله شدم ولی نبود در آن دل مجال تاثیرم

8 سحر کمان دعا را به یکدگر شکنم خدا نکرده گر امشب خطا رود تیرم

9 به قاتلی سر و کارم فتاد در مستی که تیغ می‌کشد و می‌کشد ز تاخیرم

10 شراب داد ولیکن نخفت در بزمم خراب ساخت ولیکن نکرد تعمیرم

11 طلای احمر اگر خاک را کنم نه عجب که من ز تربیت عشق کان اکسیرم

12 مگر که خواجه فروغی ز بنده در گذرد و گر نه صاحب چندین هزار تقصیرم