1 نمازِ شام رسید ای بتِ سمرقندی بساز چنگ و بزن پرده ی نهاوندی

2 اگر چو چنگ بننوازیم روا نبود که چون بریشمم از پای و سر فروبندی

3 کرشمه‌ای کن و بَشکی بزن چه باشد اگر به گوشه ی لب هم‌چون شکر فروخندی

4 چو شاخِ مهرِ تو در بستانِ جان بگرفت درختِ طاقت ما را ز بیخ برکندی

5 چو آفتاب پرستم نمی‌توانم گفت که سایه بر من و بر کار من نیفکندی

6 به خدمتی که اشارت کنی و فرمایی کمر ببسته ام از رویِ لطف بپسندی

7 به دیده گر بپذیری غلامی تو کند نزاریی که پدر را نکرد فرزندی