کم گرفتن عشق را بسیار از جویای تبریزی غزل 336

1 کم گرفتن عشق را بسیار کافر نعمتی است شکوه از جورش مکن زنهار کافر نعمتی است

2 با وجود دست و پا در راه جست و جوی او اندکی استادگی بسیار کافر نعمتی است

3 بی خودی مفتاح قفل بستهٔ دل بود شکوه از مستی مکن مکن هشیار کافر نعمتی است

4 در شب وصلش که بعد از عمرها رو داده است باده نوشان مستی سرشار کافر نعمتی است

5 چون توانم گفت زنار دلم گردیده زلف زلف را مانایی زنار کافر نعمتی است

6 ای که همچون سینه ات صندوق سری داده اند راز پنهان بر لب اظهار کافر نعمتی است

7 ‏ منکه جویا از خیالش در بهشت افتاده ام آرزو کردن وصال یار کافر نعمتی است