دیدی که بهائی چو غم از سر از شیخ بهایی رباعی 31

1 شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت

2 گر شیخ به کفر زلف او پی بردی خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت

1 علم یابد زیب از فقر، ای پسر نی ز باغ و راغ و اسب و گاو و خر

2 مولوی را، هست دایم این گمان کان بیابد زیب ز اسباب جهان

1 ایهاالمأثور فی قید الذنوب ایها المحروم من سر الغیوب

2 لا تقم فی اسر لذات الجسد انها فی جید حبل من مسد