دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد از شیخ بهایی رباعی 31

1 علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است تن، خانهٔ عنکبوت و دل، بال و پر است

2 زهر است دهان علم و دستت شکر است هر پشه که او چشید، او شیر نر است

1 روح بخشی، ای نسیم صبحدم خود مگر می‌آیی از ملک عجم

2 تازه گردید از تو درد اشتیاق می‌رسی گویا ز اقلیم عراق

1 ابذلوا اروا حکم یا عاشقین ان تکونوا فی هوانا صادقین

2 داند این را هرکه زین ره آگه است کاین وجود و هستیش، سنگ ره است