دی ما و می و عیش خوش از انوری ابیوردی رباعی 225

1 حسن را از وفا چه آزارست که همه ساله با جفا یارست

2 خود وفا را وجود نیست پدید وین که در عادتست گفتارست

1 عشق تو از ملک جهان خوشترست رنج تو از راحت جان خوشترست

2 خوشترم آن نیست که دل برده‌ای دل در جان می‌زند آن خوشترست

1 از وصل تو آتش جگر خیزد وز هجر تو نالهٔ سحر خیزد

2 سرگشتهٔ عالم هوای تو هر روز ز عالم دگر خیزد