1 دی باد چو بوی تو ز بزم دگر آورد چون مجمرم از کاسهٔ سر دود برآورد

2 از داغ جنون من مجنون خبری داشت هر لاله که سر از سرخاکم به درآورد

3 شیرین قدری رخش وفا راند که فرهاد با کوه غمش دست به جان در کمر آورد

4 در بادیه سیل مژه‌ام خار دمایند تا ناقهٔ او بر من مسکین گذر آورد

5 هرچند فلک طرح جفا بیشتر انداخت در وادی عشق تو مرا بیشتر آورد

6 امید که از شاخ وصالت نخورد بر ای نخل مراد آن که مرا از تو برآورد

7 بر محتشم از چشم خوشت چون نظر افتاد خوش حوصله‌ای داشت که تاب نظر آورد