شبنم که هوا ریخت به گل‌ها و سمن‌ها
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 شبنم که هوا ریخت به گل‌ها و سمن‌ها شد آبله عارض اطفال چمن‌ها
2 گل‌های چمن گر نه شهیدان فراقند چون لاله چرا غرقه به خونند کفن‌ها؟
3 در تاب اگر نیست ازان جعد دل‌آویز در طره سنبل ز چه افتاده شکن‌ها
4 در فصل چنین باده و یاری به کف آور خوردن نتوان جام چو در میکده تنها
5 چون جانب آن بت نشتابم که زر ناب در گردن جان بهر کسش گشته رسن‌ها
6 در سر حقیقت به سخن راه نباشد جایی نرسد ار چه بسی رفت سخن‌ها
7 فانی بره فقر درا نکته مگر بیش گر مرد رهی بیش میار این همه فن‌ها
ادامه توضیحات شاعر