1 بوسی ز کنج لعل لبش انتخاب کن خود را به آن نگار مصاحب شراب کن

2 بسیار بسته است ز حسن صفا به خویش آیینه را به آتش رخسار آب کن

3 بشکن به چهره دستی می گوشهٔ نقاب خون جگر به جام مه و آفتاب کن

4 بی طاقتی بس است ترا بال و پر چو موج آسودگی مجوی دلا اضطراب کن

5 می بر زبان ز صحبت دونان فتاده است زنهار از مصاحب بد اجتناب کن

6 این عقده ها که در دلم افکنده ای به ناز ظالم به کار طرهٔ پرپیچ و تاب کن

7 شیرازه تا نباخته مجموعهٔ وجود بشکن ز غم دلت، ورقی انتخاب کن

8 جویا مرا ز من به نمک چش گرفته است حسن برشتهٔ دل مردم کباب کن