دردا که بهار عیش ما آخر از رهی معیری رباعی 172

1 نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی نه بر مژگان من اشکی نه بر لب‌های من آهی

2 نه جان بی‌نصیبم را پیامی از دلارامی نه شام بی‌فروغم را نشانی از سحرگاهی

1 عمری از جور چرخ مینارنگ رنجه بودم، ز رنج بیماری

2 یافت آیینه وجودم زنگ از جفای سپهر زنگاری

1 ای دلیران تیغ خونبار از میان باید گرفت انتقام خون آذربایجان باید گرفت

2 خصم اگر بر آسمان یابد گذر مریخ‌وار ره چو مهر تیغ‌زن، بر آسمان باید گرفت