دردا که اجل رسید و درمان از عرفی شیرازی رباعی 87

1 گرد محنت به طوف منزل ماست زهر غم تشنه ی لب ماست

2 برق آتش فروز جوهز کل دود اندیشه های باطل ماست

1 گر شوم صد سال محروم از نگاه روی دوست دیده نگشایم مگر وقتی که آیم سوی دوست

2 تا قیامت هر سر مویم جدا در خون تپد گر به آرامم نباشد رخصت از سرکوی دوست

1 چرا خجل نکند چشم اشکبار مرا که آرزوی دل آورد در کنار مرا

2 به راه غشق نگیرم زشوق بال و پری که نی پیاده شمارند نی سوار مرا