1 دلا ز حال بد خود مکن جزع زنهار صبور باش چه دانی نکو شود ناگاه

2 مجوی صحبت دنیا کز آن همیترسم که همچو صحبت سنگ و سبو شود ناگاه

3 بترک وصلت او گیر کز فضیحت او بسیط خاک پر از گفتگو شود ناگاه

4 فروغ آتش شهوت مده بباد امل که آبروی تو چون آب جو شود ناگاه

5 بگرم مهری گردون مباش غره از آن که بیگناه ترا کینه جو شود ناگاه

6 هنر طلب که هنرمند را سعادت و بخت بروزگار کهن باز نو شود ناگاه

7 هنر چو مشک بود مشک کی نهان ماند جهان ز نفحه او پر ز بو شود ناگاه

8 کنون چو ابن یمین را هنر پناهی نیست که لطف بیند اگر سوی او شود ناگاه

9 بکنج عافیت آرام جست تا پایش مگر بگنج قناعت فرو شود ناگاه