1 دلا بدست گرفتی می این چه دستانست نه می گلست و نه طبعت هزار دستانست

2 ز خوی دختر رز عفت و صلاح مجوی که رو شناس خرابات و یار مستانست

3 بدستکاری فعلش در اوفتد از پای هر آنکه سرکش و پر دل چو پور دستانست

4 کجا بخانه نشیند مگر بود محبوس کسی که پرورش او بباغ و بستانست

5 گرت قراضه زر بر کفست همچون گل ز نور عارض او مجلست گلستانست

6 و گر چو سرو تهیدست میروی بر او مرو که او متنفر ز تنگدستانست

7 شگفتم آید از آنکس که داد گوهر عقل بمهر آنکه نه اندر خور شبستانست

8 ز جام عشق طلب کن شراب جانپرور که خون دختر رز بهر می پرستانست

9 بشوی دست ز خویش و بس آنگه از می عشق بسان ابن یمین مست شو که مستانست