دلا تو پند زاحباب خویش از آشفتهٔ شیرازی غزل 1207

1 دلا تو پند زاحباب خویش نشنفتی پی رضای بتان ترک خویشتن گفتنی

2 از این میانه ترا گوهر مراد که داد هزار گوهر غلطان گر از مژه سفتی

3 تو را زپرده دل میدهد خبر دیده گرفتم آنکه زاغیار راز بنهفتی

4 بخنده دگرت میدهد چو گل بر باد گر از نسیم سحر همچو غنچه بشکفتی

5 بخون غیر کنی پنجه رنگ من بسمل چرا نصیحت اغیار باز پذرفتی

6 چو حال من زچه رو درهمی تو ای خم زلف چو بخت من زچه ای چشم فتنه را خفتی

7 مگو چرا بغمش خفتی ای دل خونین زابرویش چو شدی طاق باغمش جفتی

8 حدیث زلف تو با باد گفته است مگر که تو زگفته آشفته ات بر آشفتی

9 بخانه دلت آشفته جای جانان شد مگر تو گرد خودی از میان جان رفتی

10 زبان ناطقه در وصف مرتضی لالست مگر مدیح علی را زحق تو نشنفتی