دلا خود را به مه رویی از جهان ملک خاتون غزل 1279

1 دلا خود را به مه رویی چه بندی مرا حیران و سرگردان پسندی

2 چنین زار و نزارم در فراقش بگو تا کی به عشقش کار بندی

3 یقین تو بار نابی از در دوست که همچون آهوی سر در کمندی

4 صبا از ما بگو با آن ستمگر نگویی در پی آزار چندی

5 چرا مهر از من مسکین بریدی چرا شاخ امید از بیخ کندی

6 بگو من چند گریم در فراقت به سان ابر تو چون گل بخندی

7 جهانا تا به کی چون مرغ زیرک به دام زلف دلبر پای بندی