دلا من قدر وصل او ندانستم از سلمان ساوجی غزل 340

1 دلا من قدر وصل او ندانستم تو می‌دانی کنون دانستم و سودی نمی‌دارد پشیمانی

2 شب وصل تو شد روزی و قدرش من ندانستم به دشواری توان دانست قدر آسانی

3 به بایدی نا گه از رویت فتادم دور چون مویت به سر می‌آورم دور از تو عمری در پریشانی

4 به آب دیده هر ساعت نویسم نامه‌ای لیکن تو حال ما نمی‌پرسی و نقش ما نمی‌خوانی

5 حدیث کار و بار دل چه گویم بارها گفت: که بد حال است و تو حال دل من نیک می‌دانی

6 سر خود را نمی‌دانم سزای خاک درگاهت ولیکن کرده‌ام حاصل من این منصب به پیشانی

7 الا ای بخت کی باشد که باز آن سرور رعنا را بدست آری بناز اندر کنار ماش بنشانی؟

8 صبا چون نیست امکان تصرف در سر کویش نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنبانی!

9 چو زلف او مرا جانی است سودایی ز من بستان به شرط آنکه چون پیشش رسی در پایش افشانی

10 برو در یک نفس بازا که یک دم ماند سلمان را نخواهی یافتن بازش دمی گر دیرتر مانی