دل گفت: «رهِ زلف تو چون کوتاهی است» از عطار نیشابوری مختارنامه 48

1 گاهی چو گهر ز تیغ میتابی تو گاه از دل پر دریغ میتابی تو

2 ای ماه زمین و آسمان جانم سوخت آخر ز کدام میغ میتابی تو

1 آن یکی را دیگری سخت بز گرفتی تو مرا ای شور بخت

2 گفت مجنونیش چون هستی تو خر گر بزی بیشت نگیرد غم مخور

1 پسر گفتش دلم حیران بماندست که بی شه زادهٔ پریان بماندست

2 چو آن دختر محیّا و عزیزست بگو باری بمن تا آن چه چیزست

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند