دلدار بیامد دو از ابن یمین فریومدی رباعی 483

1 اینمنزل خجسته که بس روحپرورست از فرخی و خوش نفسی خلد دیگرست

2 سوزد چو آتشی غم دلها هوای او گوئی که خاکش از ارم آبش ز کوثرست

1 هر چند مدتی شدم از روی اضطرار دور از جناب حضرت میمون شهریار

2 شاه جهان پناه که بر تخت خسروی یک تا جور ندید چو او چشم روزگار

1 ای دیده در شناختن حال کاینات باید که باشدت نظری از سر انات

2 بنیاد کارها همه بر هفت و چار دان نه از سر تهتک رأی از ره ثبات