دل چو در زلف تو پیچید روانش از کمال خجندی غزل 401

1 آن چه مروی است چه خوش رفتاری است آن چه طوطی چه شکر گفتاری است

2 آن چه شوخی و چه شهر آشوبی آن چه باری و چه خوش عیاری است

1 طریق عشق میورزی رها کن دین و دنیا را خلاص خویش میجوئی مجر ناموس و دعوا را

2 به نور عقل نتوان رفت راه عشق ای عاقل زمجنون پرس اگر داری طریق حی لیلا را

1 از گلستان رخت حسن بتان یک ورق است حالیا از ورق عشق تو اینم سبق است

2 حسن گل کم شد و مشتاقی بلبل هم کاست عشق من برنوجوحسنت به همان یک نسق است