دل چو می رفت سوی زلف تو، از سلیم تهرانی غزل 888

1 دل چو می رفت سوی زلف تو، شد جان همراه به ره هند شدند این دو پریشان همراه

2 اولین گام به ره ماند چو میل فرسنگ گردبادی که مرا شد به بیابان همراه

3 دل دیوانه ی ما فصل گل از عریانی نه گریبان به چمن برد و نه دامان همراه

4 از رخ ساقی و چشم تر من مستان را همه جا ابر رفیق است و گلستان همراه

5 چه خوشی باشدم از سیر گل و لاله سلیم؟ گر نباشد به من آن سرو خرامان همراه