دی گر بفزود عز دین از انوری ابیوردی رباعی 231

1 آن شوخ دیده دیده چو بر هم نمی‌زند دل صبر پیشه کرد و کنون دم نمی‌زند

2 زو صد هزار زخم جفا دارم و هنوز چون دست یافت زخم یکی کم نمی‌زند

1 ز عشق تو نهانم آشکارست ز وصل تو نصیبم انتظارست

2 ز باغ وصل تو گل کی توان چید که آنجا گفتگوی از بهر خارست

1 عشق تو دل را نکو پیرایه‌ایست دیده را دیدار تو سرمایه‌ایست

2 تیر مژگان ترا خون ریختن در طریق عشق کمتر پایه‌ایست