دی گفت صبا که از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 419

1 سحرگهان که دم صبح در چمن گیرد چهار سوی چمن نافۀ ختن گیرد

2 نسیم افتان خیزان چو مست عربده جوی بباغ در جهد و جیب نسترن گیرد

1 ای ز روی تو آب بر آتش دل ریشم متاب بر آتش

2 ای زرشک خط تو چون خط تو جگر مشک ناب بر آتش

1 در فراقت دل ازین سوخته تر نتوان داشت خویشتن را به ازین زیر و زبر نتوان داشت

2 سرخ روییّ خود از لعل تو می دارم چشم وین چنین چشم کز از خون جگر نتوان داشت