1 دی معرف به پیش آصف عهد خواند فصلی ستوده که و مه

2 طمع خام او بر آنش داشت که مگر پخته کرد نان فره

3 خواجه را خود دهن بتحسینش همچو سوفار بود پر از زه

4 گفت ناگه معرف ای خواجه سبحه آفرین ز دست بنه

5 گه گهی نیز میکن احسانی گر چه تحسینت هست ز احسان به

6 ز آنکه دیریست تا مثل زده اند نشود بز بگدگدی فربه