ای عزیزان تا به کی باشد از جهان ملک خاتون غزل 61

1 ای عزیزان تا به کی باشد ز غم حالم خراب تا به کی باشد دل و جانم چنین در اضطراب

2 تا به کی جان مرا در آتش هجران نهد تا به کی باشم ز آب دیدگان در خون ناب

3 تا به کی از تیغ هجر خود کند ما را زبون خون دل را ریختن آخر چه می بیند صواب

4 تا به کی دارد مرا بر روی شهرآرای خویش همچو زلف خوب رویان پر ز پیچ و پر ز تاب

5 در بیابان فراقت چند سرگردان شوم تشنه ی مسکین ز حسرت آب پندارد سراب

6 خاطر مسکین من در بند تنهایی بماند هیچ درمانش نمی دانم بجز جام شراب

7 تلخ گفتن خوش نمی آید از آن شیرین زبان پس چرا بر من نمی آید از او غیر خطاب

8 هیچ می دانی دو چشم شوخ او مانند چیست نرگسی مخمور کاو باشد همیشه مست خواب

9 از وصالت گر کنی شادم چه بهتر زان بود در جهان بسیار خیری باشد از روی ثواب