دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت از شیخ بهایی رباعی 7

1 تازه گردید از نسیم صبحگاهی، جان من شب، مگر بودش گذر بر منزل جانان من

2 بس که شد گل گل تنم از داغهای آتشین می‌کند کار سمندر، بلبل بستان من

1 جای دگر نماند، که سوزم ز دیدنت رخساره در نقاب ز بهر چه می‌کنی؟

1 ای زاهد خود نمای سجاده به دوش دیگر پی نام و ننگ، بیهوده مکوش

2 ستاری او چو گشت در عالم فاش پنهان چه خوری باده؟ برو فاش بنوش