1 سحرگاه ازل کز پرده عرض قضا می‌داد نور و سایه را عرض

2 قدر بنوشت بر اطراف چترش که السلطان ضل الله فی الارض

3 خرد گرد فلک چندانکه گردید کسی بالاتر از چترش نمی‌دید

4 فلک را گفت بردی ای کمان قد چو ابروی بتان پیشانی از حد

5 تنزل کن ز جای خویش زیرا که ضل چتر سلطانیت اینجا

6 چرا بالا نشستی گفت از آن رو که او چشم جهانست و من ابرو