1 شبان تیره به سر وقت چشم جادویش چنان برو که نیفتی ز طاق ابرویش

2 یکی فتاده به زنجیر زلف مشکینش یکی دویده به دنبال چشم آهویش

3 یکی سپرده تن سخت را به هجرانش یکی نهاده سر بخت را بر ایوانش

4 یکی به غایت حسرت ز لعل میگونش یکی به عالم حیرت ز روی نیکویش

5 یکی به حال پریشان ز موی پیچانش یکی بر آتش سوزان ز تابش رویش

6 به یک تجلی رخسار او جهان می‌سوخت اگر حجاب نمی‌شد نقاب گیسویش

7 من از عدم به همین مژده آمدم به وجود که هم بمیرم و هم زنده گردم از بویش

8 فغان که تا خط سبز از رخش هویدا شد گریختند حریفان سفله از کویش

9 چه کامی از لب شیرین رسید خسرو را که پارهٔ جگرش پاره کرد پهلویش

10 به غیر شاه فروغی کسی نمی‌بینم که داد من بستاند ز خال هندویش

11 جهان گشای عدوبند ناصرالدین شاه که آسمان همه دم بوسه زد به بازویش