1 دال زلف و الف قامت و بیم دهنش هرسه دامند و بدان صید جهانی چو منش

2 نتوانست نبا را ز میانش پوشید آن قبا بود و بریده به ند پیرهنش

3 با همه دامن پاکیزه چو گل جز به خیال پیرهن نیز نپارست به سودن بدنش

4 زآن لب پر ز شکر لطف می بارد و حسن که بپرورده خط او به نبات حسنش

5 گونیا غنچه به آن لب ز لطافت دم زد که دهان خرد کند باد صبا از زدنش

6 با تو هر سرو که از ناز به دعوی افتد باغبانان سوی آتش بکشند از چمنش

7 عالمی روی نهادند به گفتار کمال که خیالات لطیف است در آب سخنش